Ślady początków terapii moksą sięgają czasów starożytnych. Jest to jeden z najstarszych rodzajów leczenia w medycynie chińskiej, co zostało udokumentowane w zwojach jedwabnych pochodzących z około 250 r. p. n. e. Z początku moksa została rozwinięta jako remedium ludowe, służące w celach profilaktyki oraz leczenia chorób przewlekłych. Z czasem stała się nieodłącznym elementem medycyny orientalnej i doskonałym uzupełnieniem leczenia przy pomocy akupunktury. Te dwie metody terapeutyczne nawzajem się przede wszystkim wspierają i razem tworzą jeden z filarów medycyny chińskiej.

Głównym założeniem moksowania jest stymulacja punktu akupunkturowego za pomocą ciepła, uzyskiwanego w wyniku spalania określonej substancji. Od III wieku n.e. do tego celu wybrane zostało zioło bylicy zwyczajnej (ai ye). Bylica jest ziołem ostrym i gorzkim, ma naturę gorącą, zatem działa ogrzewająco i porusza krew i jest powiązana z meridianami płuc, wątroby, śledziony i nerek. Bylica jest jedynym tak specyficznym ziołem, które przy spalaniu wytwarza ciepło, mające zdolność głębokiej penetracji do wnętrza organizmu.

Potrafi zatem ogrzać nawet głęboko położone tkanki i wprowadzić ciepło do środka ciała. Nie ogranicza się tylko do ogrzania powierzchniowych warstw skóry.

Istnieje kilka technik moksoterapii.

Moksę można stosować bezpośrednio na skórę. Wykorzystuje się do tego odpowiednio uformowane stożki sporządzone ze spreparowanego w tym celu zioła bylicy. W technice moksy bezpośredniej spala się je bezpośrednio na skórze, usuwając je zanim żar dosięgnie powierzchni ciała.

Można też stosować technikę moksy pośredniej, w której stożek kładziemy na plasterku imbiru, czosnku czy na soli i umieszczamy go na wybranym obszarze ciała. Doświadczeni terapeuci stosują czasem technikę moksy na igle. Polega ona na umieszczeniu małego „kłębka” moksy na końcówce igły akupunkturowej, przez którą ciepło stopniowo wnika do wnętrza ciała.

Dość popularne i wygodne do zastosowania są cygara moksowe. Można je nawet używać do samodzielnego moksowania w domu. Cygara moksowe mają różne rozmiary i średnice. Stosuje się je, trzymając bezpośrednio nad punktem, który chcemy ogrzać, bliżej lub w pewnym oddaleniu od skóry, najczęściej poruszając nim ruchami okrężnymi lub podłużnymi.

Moksa służy przede wszystkim do ogrzewania. Wprowadza ciepło nawet na głębokie poziomy organizmu. W medycynie chińskiej ciepło jest czynnikiem, za pomocą którego leczy się objawy z zimna. Zatem moksa służy do leczenia wszelkich chorób, których etiologią jest zewnętrzne lub wewnętrzne zimno. Ponadto uśmierza różne dolegliwości bólowe, ogrzewa meridiany, zatrzymuje krwawienie, uzupełnia niedobory qi i yang, rozprasza wilgoć i rozpuszcza śluz. Co więcej, moksa doskonale sprawdza się we wzmacnianiu odporności, np. u dzieci zapadających na częste infekcje oraz w odbudowywaniu sił życiowych pacjentów, np. w rekonwalescencji.

Przeciwwskazaniem do zastosowania moksy są choroby z gorąca, utrata płynów lub krwi, moksowanie okolic wrażliwych, takich jak twarz, otwory narządów zmysłu oraz błony śluzowe. Również niektóre punkty akupunkturowe są przeciwwskazane do moksowania. Z tej przyczyny każdy zabieg z użyciem  moksy powinien być konsultowany z terapeutą medycyny chińskiej, który udzieli określonych wskazówek, jak, kiedy i gdzie należy użyć moksy.​

Z „chińskiego” punktu widzenia zastosowanie moksy ma na celu przede wszystkim wzmocnienie narządów wewnętrznych, podniesienie poziomu energii pacjenta i zniwelowanie zmęczenia organizmu. Moksa ma za zadanie wspieranie qi, harmonizowanie yin i yang oraz usuwanie czynników patogennych. Ponadto wspiera krążenie qi w meridianach, usuwa zastoje, odżywia śledzionę i żołądek, usuwa wilgoć i wiatr, rozprasza zimno oraz ogrzewa meridiany. Podsumowując, moksę stosuje się aby pielęgnować zdrowie i przedłużać życie pacjentów.

Z punktu widzenia medycyny zachodniej, operującej pojęciami medycznymi powszechnie znanymi człowiekowi kultury europejskiej, zastosowanie moksy w leczeniu powoduje:

• wzmocnienie układu odpornościowego

• zwiększenie produkcji elementów morfotycznych krwi oraz jakości krwi samej w sobie (między innymi poprawa składu jakościowego krwi, poprawa funkcji białych krwinek i płytek krwi)

• uregulowanie układu nerwowego

• regulację funkcjonowania układu hormonalnego (endokrynnego)

• znaczący wpływ na układ krążenia krwi, w tym regulację zaburzeń związanych z nadmiernymi krwawieniami

• poprawę funkcjonowania układów oddechowego, trawiennego oraz rozrodczego

• kontrolę i hamowanie chorób o podłożu zapalnym

• uśmierzanie bólu

• poprawę krążenia krwi i regulację ciśnienia krwi

• wspomożenie leczenia zaburzeń onkologicznych oraz chorób neurodegeneracyjnych​